લઘુ કાવ્યો (૨)

ઘાસની લીલી પથારી
મને ખૂબ ગમે છે.
હવે
ક્યાંક એના ઉપર
મટોડીનો નાનકડો એક ઢાળ મારે બનાવવો છેઃ
એક લીલું ઓશિકું બનાવવા માટે ...
લીલાછમ આરામ માટે ...

-----

વસંતના એંધાણે
મલકતી મલકતી કૂંપળો
ડાળ પર જાગેલી કોયલને ચીડવે છેઃ
અમે પહેલા લ્હેકીશું નહીં
તો
તું કેમ કરીને ટહુકશે?

-----


આકાશમાં
વીજળીનો ઝબકારો થયો
અને
મારા બાગમાં
ઓલો આગિયો ગાજ્યોઃ
"જોયો મારો ચમકારો?"

-----


-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન.

ગુલાબી, ગુલાબી ...

સપનું ગુલાબી
સ્હવાર ગુલાબી
ગાલ ગુલાબી ...

એ સઘળું આનંદજનક
એ સઘળું આશાસ્પદઃ
એ સઘળી ઊગતા સૂરજને પૂજવાની વાતો,
એક અદના આદમી માટે.

પણ
આવો, તમને બતાવુંઃ
વૃક્ષના છાંયડામાં શ્વાસ લેતો
એક ગુલાબી બાંકડો
એનાં ગુલાબી ચશ્માં
એનું ગુલાબી છાપું
એની ગુલાબી સ્હાંજ.

અને
બાજુમાં બાંધી રાખેલો
એની ગુલાબી ગઈકાલનો િબસ્ત્રો...


-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન

કેદી

હું જુગારી છું.
હા, દીકરા
હું, તારો બાપ
બની ગયો જુગારી
આ હથેલીમાં રેખાઓ કોતરાઈ ગઈ તે ઘડીથી.
શું કહું, પાસા સવળા પડ્યા જ નથી.
કારણ સમજ્યો, પણ મોડું મોડું,
હોડમાં હાર્યા પછીઃ
પાસા ઊંચકતો હું એ જ રેખાઓવાળી હથેલીમાં,
પાસા ફેંકતો પણ એ જ રેખાઓવાળી હથેલીથી.

સમાજ તો ચૂંથણાં કરશે જ કે
દીકરાની રગોમાં રેલાઈ રહેવાની બાપની લત, જુગારની.
જુગારીનો દીકરો જુગારી જ થવાનો. કદાચ સવાયો.
પણ, ના ના ના
એ શબ્દો તારે કાને પડે તે પહેલા
જાહેરાત કરવા હું તૈયાર છું કે
તારી નસોમાં ફરતું લોહી મારું નથી.
માત્ર એક જ શરતેઃ

મને તું બાંહેધરી આપ
કે
ક્યારેય
તું તારી હથેલીમાં કોતરાયેલી રેખાઓનો કેદી નહીં બને ...

-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન.