ખોવાઈ ગઈ છેઃ
એક શેરી.
બાળકોને છપ્પા-થપ્પા રમાડતી રમાડતી
સંતાઈ ગઈ છે એ જાતે જ.
આજે વર્ષોથી. જાણે, કાયમ માટે.
વર્ણન?
ખૂબ રળિયામણી.
હંમેશ, કલ્લોલ કરતી.
લખોટા, કોડીઓ, ભમરડા
લંગડી, ક્રિકેટ, આટાપાટા ...
બસ, ગમ્મત ગમ્મત.
ખાબોચિયામાં બાળકોની છબછબ,
જુવાનિયાઓની એના નાકે ગપસપ.
આવતી-જતી છોકરીઓ વિષેની,
એમના લટકા-ચટકાની.
ભલે ને બે-ચાર મિનીટ માટે, પણ રોજ જ.
ફોટો?
ફોટો તો નથી.
એની જવાનીના દિવસોમાં
શેરીના ફોટા કોણ પાડતું'તું વળી?
તોયે, એના ચિત્રની એક નકલ છેઃ
મારા અંતરતમમાં અંકિત!
પણ, એ નહીં આપું તમને.
હા, હું શોધું છું મારી શેરીને.
અધીરો થઈને શોધું છું.
પણ,
એ શોધમાં, ગુમાવી બેસું
અંતરમાં સ્થાન જમાવી બેઠેલી એ નકલને તો?
અં, અં
વિખૂટા નથી થવું મારી શેરીના ચિત્રની એક માત્ર નકલથી...
-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન
No comments:
Post a Comment