અત્તર

તને ઊંચકી લેવા માટે
એકાદા શબ્દનો પણ આશરો લીધા વિના
મને મીણ બનાવી દેતી
તારા લંબાવેલા હાથની એ તાલાવેલી ...
નાનકડી ખંજની કંડારીત
તારા મુખને મુખારવિંદ બનાવતું
તારું લખલૂટ એ સ્મિત ...
ક્યારેક નિર્દોષ મસ્તીએ ચઢતા
નશીલા અટ્ટહાસ્યને સાથ દેતી
તારી કર્ણપ્રિય એ ચિચિયારીઓ ...
અને
પેલા પ્લાસ્ટિક્ના ડબલાના
કે ચીંથરાના જિરાફના ખજાનાને માણતી
તારી એ અમીરી ...

એ બધું
મારે તો એક શીશીમાં ભરી દેવું છે
એનું પૂમડું બનાવવું છે ...

-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન

એકદમ

એકદમ,
વસંતની જાણે આજ વેણુ વાગી
ફૂલના છોડ પર કળી લાગી
વ્રુક્ષની ડાળીએ કૂંપળ ફૂટી.

એકદમ,
વર્ષાએ ધરતીને વ્હાલેથી ધોઈ
સૂરજની નવતર એક કિરણી ડોકઈ
મેઘધનુની નવલી રંગોળી થઈ.

એક્દમ,
આશા જાગી
અભિલાષા ગાજી.

એકદમ?
ના, ના
એકદમ નહીં.
દિવસો, દિવસો, અને દિવસો સુધી
જતન કરી કરીને કૂખે ઘેલી
એક જનનીને હેતની હેલી આવી
અને સાચે જ
એક્દમ
વસંતની આજે વેણુ વાગી ...

--ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન

વસંત

પાનખરે ખરેલા પાનને
પવનના હળવા ઝોકમાં ઊડતું જોયું
તો યે
મને વસંત યાદ આવી ...

પાનખરે ખરેલા પાનને
પવનના હળવા ઝોકમાં ઊડતું જોયું
એટલે જ
મને વસંત યાદ આવી ...


-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન

બોન્સાઈ

મને કબીરવડ કહીને લોક ખંધું હસે છે ...

સાચે જ
બે મૂઠેરી માટોડીમાંયે
શોધવા મુશ્કેલ પડે એ મૂળિયાં
પાતાળ સુધી પહોંચતાં નથી,
મારી ઝીણકી પત્તીઓની નીચે
કોઈ ગોવાળિયાને વિસામો નથી,
મારી નાનકડી ડાળખીમાં
કોઈ તરવરતી ખિસકોલીને
ટેકવવાનું જોર નથી ...

પણ
નથી હિમ, નહીં ઠરવાનું
નથી વરસાદ, નહીં ભીંજવાનું
નથી તડકો, નહીં બળવાનું
નથી કરવત, નહીં ડરવાનું:
વળી,
મનના માહોલમાં નિજાનંદે મ્હાલવાનું!

અને,
કબીરવડને યાદ કરીને, બસ, જરા મલકી લેવાનું ...


-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન