બોન્સાઈ

મને કબીરવડ કહીને લોક ખંધું હસે છે ...

સાચે જ
બે મૂઠેરી માટોડીમાંયે
શોધવા મુશ્કેલ પડે એ મૂળિયાં
પાતાળ સુધી પહોંચતાં નથી,
મારી ઝીણકી પત્તીઓની નીચે
કોઈ ગોવાળિયાને વિસામો નથી,
મારી નાનકડી ડાળખીમાં
કોઈ તરવરતી ખિસકોલીને
ટેકવવાનું જોર નથી ...

પણ
નથી હિમ, નહીં ઠરવાનું
નથી વરસાદ, નહીં ભીંજવાનું
નથી તડકો, નહીં બળવાનું
નથી કરવત, નહીં ડરવાનું:
વળી,
મનના માહોલમાં નિજાનંદે મ્હાલવાનું!

અને,
કબીરવડને યાદ કરીને, બસ, જરા મલકી લેવાનું ...


-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન