મા

સિંદૂરડબ્બી હાથે લેતા, કંકણ પ્રીતનાં રણકે
કાજળ આંજી રાજી રાજી, વેણી રૂપની ઓઢે.

ગુંજી રહે હાલરડું મીઠ્ઠું એ જેવી દોરને અડકે
વ્હાલ જતનનું પીએ બરોબર એમ એ માથું પકડે.

ઝીલી અધ્ધર જીવનો ટૂકડો
બન્ને હાથે જકડે,
અરધાં પરધાં પગલાં નાનાં
આંગળી હેતે પકડે.

માથું ખોળે, માથું નમતું, આશિષ નિત્યે ટપકે
નાની વાતે ગજગજ છાતી, ના ઓવારણાં અટકે.

દીકરી કો'દી ભારે પગલે
એ સપને નીંદર છટકે,
સાડીછેડો છાનો નીતરે
જ્યાં રામણદીવો પકડે.

દીકરો વ્હાલો રૂપરૂપાળો, રાઈ-મીઠે ના અટકે
ઘરની લક્ષ્મી આંગણ લાવી સોંપવા ઝૂમખો પકડે.

પેઢી નવતર ખોળો ખૂંદે, બસ, વ્હાલે વ્યાજ વસૂલે
કાળું ટપકું ગાલે ભરતી કનૈયો હસતી હસતી પોંખે.

મણકા-માળા, રટતી રટતી, ફરીફરીને પકડે
શ્રદ્ધાપથ્થર ધોવા રોજ્જે જળકળશને પકડે
લખલૂટ પામી આભાર તારો, કહેતી દીવો પકડે
ના ફિકર હવે રામધૂનની, ફરી મણકો એ પકડે ...


-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન