સપનું

જોઉં છું
સામે પથરાયેલો દરિયો - કેવો અસીમ.
જોઉં છું
ઊછળતાં મોજાં - કેવો ઉન્માદ.
જાગે છે
સપનાંનો જુવાળ - કેવી ગજબની તાણ.
મદહોશ, ખોવાઈ જતો, ખુદને શોધતો હું ...

ત્યાં ધ્યાન દોરાયું:
સામેનું બહુમાળી મકાન
ભેગા કરેલા કચરા અને એઠવાડની પ્લાસ્ટિકની બેગો
કચરાપેટીમાં નાંખવા જતો એક જીવ.
ખભે અને માથે એ બેગોનો બોજ.
કેટલો ભાર, કેવો ભાર ...

એકાદું સપનું પણ એને નહીં?
એવું કેમ?

--ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન

વિનંતી

જોજનો કાપવા છે મારે પગને થાકવા ના દેશો
હાર્યાને હાથ દેવો મારે દમને હારવા ના દેશો.

નવાજે છે સ્નેહથી મિત્રો હુંફાળા ઘેરે આતમજન
મહેફિલને માણવી છે મારે નશામાં ડૂબવા ના દેશો.

રણની સાવ સૂક્કી છે રેતી કિનારે ભીંજાયેલી રેતી
તફાવત કેટલો કેવો સમજને ભૂલવા ના દેશો.

સુખ કેવું તરબતર મારે અને લોક તરસ્યું છે ચોગરદમ
પરબની માટલીને કોઈ કાંકરી વાગવા ના દેશો.


--ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન

વિજય

બારી બારણાં બંધ કરીને બેઠો'તો
તોયે
ઘૂસી ગયો
વાદળનો તોફાની ગગડાટ.
એ ગગડાટ વિમાસણમાં પડ્યો
માથું પછાડી, આવ્યો તેવો પાછો ફર્યો:
આ દીવાલો તો
મેઘ-મલ્હારના તાનમાં ગુંજી રહી છે ...

ગાઢ નીંદરમાં સોડ તાણીને સુતો'તો
ત્યાં ઊભરતાં આવી પડ્યાં
તાણવા માટે આતુર શમણાનાં પૂર.
વિમાસણમાં પડ્યાં, મધ-ઉછાળે શમી ગયાં
માથું પછાડી, આવ્યાં તેવા પાછા ફર્યાં:
આ માથાધારી તો
મ્ર્રુગજળને પચાવી બેઠો છે ...

-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન