જોઉં છું
સામે પથરાયેલો દરિયો - કેવો અસીમ.
જોઉં છું
ઊછળતાં મોજાં - કેવો ઉન્માદ.
જાગે છે
સપનાંનો જુવાળ - કેવી ગજબની તાણ.
મદહોશ, ખોવાઈ જતો, ખુદને શોધતો હું ...
ત્યાં ધ્યાન દોરાયું:
સામેનું બહુમાળી મકાન
ભેગા કરેલા કચરા અને એઠવાડની પ્લાસ્ટિકની બેગો
કચરાપેટીમાં નાંખવા જતો એક જીવ.
ખભે અને માથે એ બેગોનો બોજ.
કેટલો ભાર, કેવો ભાર ...
એકાદું સપનું પણ એને નહીં?
એવું કેમ?
--ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન
No comments:
Post a Comment