ઢાઇ અક્ષર

વર્ષો ઉપર
મનમાં જ ગુંજતા ગુંજતા
રોપ્યો હતો તેં એક છોડ:
ઢાઇ અક્ષરનો.
વર્ષો વીત્યાં
પાળ્યો અને પોષ્યો એને
બસ્, અશબ્દ.
મૂળિયાં સાબૂત થયાં
એ જ મૂંગા જતનથી.
છોડ પાંગરતો રહ્યો એમ જ
ગાનતાનના તમાશા વગર.
અને તોયે
ઢાઇ અક્ષરનો જ રહ્યો.

એ છોડને
પાળતા અને પોષતા
તું
ગણગણતી અને ગાજતી હોત
તો
એ છોડનો શબ્દકોશ થઇ ગયો હોત?

મારે તો અઢી અક્ષર જ બસ છે:
ત્રણ હોત તો, કદાચ
વામન અને વિરાટની મડાગાંઠ ઉપજતે ...

-- ચંદ્રેશ ઠાકોર
નોર્થવિલ, મીશીગન